Terapia tkanek miękkich

W praktyce terapeutycznej dysfunkcje, urazy tkanek miękkich (mięśnie, ścięgna, więzadła, powięzi) należą do najczęstszych problemów zgłaszanych przez pacjentów. Bardzo często zgłaszany ból występuje w miejscu odległym od urazu co utrudnia postawienie prawidłowej diagnozy.

Terapia tkanek miękkich – metody

Do najczęściej stosowanych metod leczniczych należą Techniki Energizacji Mieśni ( Muscle Energy Techniques, MET), Mięśniowo-Powięziowe Rozluźnianie ( Myofascial Release, MFR), Techniki Aktywnego Rozluźniania (ATR), Pozycyjne Rozluźnianie ( Positional Release, PR).
Techniki Energizacji Mięśni: to zbiór metod różnych szkół mających swoje pochodzenie w ortopedii, fizjoterapii, osteopatii oraz chiropraktyce, wykorzystujących wysiłek fizyczny pacjenta na różne sposoby w celu likwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich.
Przyjmując ogólnie za prof. biomechaniki Philipem Greenmanem (1989) MET można stosować gdy: zaobserwujemy hipertonię mięśniową, przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastykę, osłabienie fizjologiczne mięśni, obrzęk miejscowy, zastój żylny, ograniczenie ruchomości stawów wynikających z dysfunkcji tkanek miękkich.

Twoje ciało potrzebuje odprężenia? Skorzystaj z zabiegów w ramach usług masaż Poznań i pozbądź się wszelkich dolegliwości! Specjalista Szymon Budnik, oferuje masaż sportowy, masaż relaksacyjny, masaż tkanek głębokich i wiele wiele innych. W przypadku różnego rodzaju kontuzji, przeciążeń lub nadwyrężeń, zachęcamy do skorzystania z zabiegów w ramach usług fizjoterapia Poznań.

Terapia tkanek miękkich – dla kogo?

Mogą być stosowane zarówno u bardzo chorych pacjentów z ostrymi stanami bólowymi jak również u osób chorych przewlekle np. w chorobach reumatycznych czy osteoporozie.

Techniki Aktywnego Rozluźniania: polega na utrzymaniu stałego nacisku lub zablokowaniu tkanek podczas gdy jednocześnie wykonywane jest rozciąganie tkanki.
Istnieją trzy typy technik aktywnego rozluźniania
A) Pasywna: T utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie
B) Aktywna: T aplikuje nacisk a P wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania. Jest ona bardziej intensywna ale czasami lepiej tolerowana przez P szczególnie w bólu (samokontrola ruchu). Można ją połączyć z oporowaniem ruchu lub technikami energizacji mięśni
C) W pozycji obciążenia stawu: jest bardzo efektywna w przywracaniu pełnej funkcji tkanek np. u sportowców. Wykonuje się często w pracy ekscentrycznej. Powinna być wykonywana na końcu procesu leczenia.

Mięśniowo-Powięziowe Rozluźnianie: restrykcje w obrębie powięzi mogą powodować powstawanie nieprawidłowych napięć, które pociągają struktury kostne w nieprawidłowych kierunkach doprowadzając do kompresji w stawach, powodując ból i dysfunkcję. Struktury nerwowe i naczynia krwionośne mogą być uciskane zaburzając ich funkcję. Skrócenie struktur mięśniowo-powięziowych powoduje ograniczenie długości – redukując siłę, możliwości kurczenia i wytrzymałość. Przedstawiona metoda polega na likwidowaniu restrykcji wykorzystując tzw. fenomen rozluźniania. Jest to metoda, w której pacjent jest całkowicie pasywny i nie wykonuje żadnych czynności.

Pozycyjne Rozluźnianie: strain-counterstrain (Jones)

Jest to metoda opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa, który zaobserwował, że ułożenie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymanie tej pozycji przez 20-120 sekund powoduje radykalną poprawę zakresu ruchu stawu oraz zmniejszenie jego dolegliwości bólowych. Jones uważa, że ułożenie stawu w kierunku, gdzie zmniejsza się napięcie mięśniowe powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertonicznych w wyniku zmniejszenia stymulacji nocyceptywnej a poprzez to zmianę aktywności receptorów wrzecionek mięśniowych oraz poprawę ukrwienia ischemicznych i hipertonicznych mięśni.
Terapeuta wyszukuje najbardziej wrażliwy punktu i monitorując palcem układa ciało pacjenta w pozycji, aby punkt ten zniknął lub się zmniejszył do 2 w skali 0-10. Następnie utrzymuje tą pozycję 90 sekund.